Familieopstellingen in de natuur
Opstellingen heb ik tot nu toe in de praktijkruimte van Implicare begeleid. Maar onlangs kreeg ik de mogelijkheid om een opstelling te begeleiden in de natuur, in het bos van Bakkum. Dat wilde ik zeker! En zo heb ik kunnen ervaren hoe ongelooflijk magisch dit is.
Wanneer je een opstelling begeleid doet namelijk alles mee en is daarmee steunend aan de vraagsteller en dienend aan het systeem. En in dit geval deden de bomen, de blaadjes, de wind en zelfs het gras mee. En…een fietser die ogenschijnlijk zomaar even voorbijfietst.
Precies op dat moment geeft de vraagsteller aan zo ontzettend graag vooruit te willen bewegen, naar haar verlangen, maar voelt dat zij niet naar voren kan bewegen en naar achter wordt getrokken. Naar iets wat achter haar is maar op dat moment nog onzichtbaar.
En het is precies op dat moment, dat de fietser die zojuist voorbij fietst stopt en op enkele meters achter de vraagsteller van zijn fiets afstapt. Hij haalt uit de binnenzak van zijn jas een vuilniszak, legt deze op de grond en gaat er vervolgens op liggen. Precies in lijn met de vraagsteller die op dat moment constateert dat zij niet naar voren kan bewegen en naar achter wordt getrokken.
De herfstzon breekt door de roodbruin en goudgele toppen van de bomen heen en ik zie de fietser zich er even helemaal lekker in omwentelen. De vraagsteller is zich op dat moment volkomen onbewust van wat er zich achter haar afspeelt en de fietser is zich zeer waarschijnlijk ook volledig onbewust van zijn rol als representant. Mij geeft het echter alle informatie die ik als opsteller op dat moment nodig heb.
We gaan door met de opstelling en stellen vervolgens datgene op wat tot net toe nog onzichtbaar was en datgene wat daaronder verder gezien en gevoeld mag worden. En op het moment dat de vraagsteller volledig kan ervaren hoe het daar op die plek is, staat de fietser op. Hij klopt de vuilniszak uit en vouwt deze op, doet het terug in zijn binnenzak. Vervolgens stapt hij weer op zijn fiets en fietst, zonder verder naar het tafereel wat zich zojuist heeft afgespeeld te hebben gekeken, voorbij de vraagsteller.
En het is precies op dat moment dat de vraagsteller zegt: ‘Ik kan bewegen! Naar voren! Naar mijn verlangen!’.
Kippenvel! Werkelijk álles resoneert mee. Dit is synchroniciteit ten top en ik voel mij oprecht enorm dankbaar dat dit mooie werk door mij heen mag bewegen.
Loop je ook met een vraag die je zou willen onderzoeken met een opstelling? En zou je het bos daarbij als natuurlijke helper willen ervaren? In de bossen van Bakkum stel ik graag met jou op
