De Zoeker

Als jong kind was ik al geïnteresseerd in hoe de wereld in elkaar zat en waarom zaken zijn zoals ze zijn. Ik begreep dat vaak niet en had vele vragen. In mijn zoeken gaf ik mijn aandacht veelvuldig aan alles en iedereen en zo was ik overal en nergens. Mijn energie werd hier totaal door versnipperd waardoor mijn aandacht dan weer super intens kon zijn maar ook zo van het een op het andere moment vervloog. Ik ervoer vele pieken en dalen, dan weer in contact, dan weer uit contact waardoor ik meestal half geïnteresseerd bleef in heel veel dingen. Ik paste mij vliegensvlug aan de omstandigheden aan, bleef zo de eeuwige student en al die tijd raasde er een grote tomeloze onrust in mijn binnenste.

Op zoek naar bevestiging, waardering, kennis, de waarheid. Achteraf zie ik dat ik het nodig had, nodig om mij stevig te voelen want ik zweefde meer dan de helft van de tijd. Ik liep constant op mijn tenen en had het gevoel mijzelf te moeten neerzetten als iets of iemand die ik helemaal niet was maar waarvan ik dacht dat ik dat moest zijn om te kunnen blijven staan. Het voelde lange tijd aan alsof ik ooit eens door de mand zou vallen. En wat dan…? Alleen al de gedachte daaraan maakte dat ik misselijk werd. Misselijk van angst.

En dat gevoel, die angst, duwde ik met de groots mogelijke kracht in mij naar de achtergrond. Onder het tapijt. Daar waar het niet gezien en niet gevoeld kon worden. Want de angst voelen, het voelen van mezelf, deed zeer. Heel veel zeer. Ik kon dat niet toelaten. Doodsbang voor hetgeen er onder zou zitten en wat er tevoorschijn zou komen als ik het eenmaal toe zou laten. Wat zou de ander dan wel niet van me denken? Hoe zou ik worden gezien? Want wie was IK? Ik had totaal geen idee. Dus bleef ik zoeken en duwde ik de angst van me af.

Door dit te doen gaf ik de overtuigingen in mijzelf volledig vrij spel en geloofde ik alles wat de gedachtes mij vertelden, namelijk dat ik niet slim was, niet mooi, niet geliefd, niet gewaardeerd, niet gekoesterd, niet gezien, niet gehoord, er niet toe deed... En ook al kon ik rationeel goed benoemen dat dit helemaal niet reëel was, de gedachtes bleven komen en ik bleef ze geloven. En zo voedde ik mijn eigen angst.

De jaren verstreken. En waar ik ook zocht, ik zocht het altijd in mijn omgeving en buiten mezelf. En de angst bleef. Nu, achteraf bekeken, besef ik dat het niet gaat om het zoeken, maar om het vinden. Het vinden van jezelf. 

Het was tijdens mijn opleiding tot opsteller dat ik deze angst en daarmee de pijn eindelijk écht heb durven toelaten. Ik kon eigenlijk niet anders. Ik wist dat als ik verder wilde met mijn grote passie voor het opstellen en mijn eigen praktijk Implicare, dat ik hiernaar moest kijken. Het moest voelen. En dat is precies wat een opstelling doet, je laten voelen van dat wat is.

Ik ging dwars door alle overtuigingen, patronen en oud zeer heen. Diepe donkere duistere lagen. Ik was woedend! Zo enorm boos. En na de boosheid kwam het verdriet. Ik heb gehuild. Zoveel en zo hard gehuild. Uit mn tenen! Daar lag ik, op de bank en opgekruld als een klein kind. Uren, dagen.

Er was geen stoppen meer aan, zo leek. Want plots, was daar de stilte. Het huilen stopte. De pijn ebde weg. En wat overbleef, was IK. IK in de stilte. En het inzicht kwam net zo plotseling als de stilte en liet mij voelen en inzien, dat ik al die tijd had gedacht dat ik iets aan het zoeken was in de ander, maar dat ik in feite al die tijd aan het zoeken was naar mezelf.

Van hoofd naar hart en van angst naar liefde. Eenmaal erdoorheen, door de pijn, is er geen weg meer terug. Het betekent niet dat je nooit meer getriggerd zult worden in oude overtuigingen en pijn. Ik geloof dat het leven in cycli komt en dat we steeds min of meer dezelfde levenslessen gepresenteerd krijgen, totdat we onszelf volledig vanuit liefde kunnen zien en accepteren van dat wat is.

Zo zal ik waarschijnlijk altijd een zoeker blijven. Maar anders dan voorheen, zoek ik het antwoord nu van binnen naar buiten, ben ik minder bang om te laten zien wie ik ben en sta ik op voor datgene waarin ik geloof, namelijk in mezelf.