My Time to Shine

In een voor mij best wel pittige periode zag Implicare het Levenslicht. Niet dat ik me daar bewust van was, toen ik in november 2019 met veel enthousiasme Implicare inschreef bij de KvK. Ik was er namelijk he-le-maal klaar voor! 2020 zou mijn jaar zijn. My Time to Shine! Dat dacht ik tenminste. Wat volgde was een innerlijk proces wat enkele jaren duurde. Uhm tja….Zo had ik My Time to Shine nou niet bepaald bedoeld….
 
2020 kwam door een nekhernia abrupt tot stilstand en ik had te luisteren. Te luisteren naar dat wat mijn lijf allang wist en ik structureel aan het negeren was. En dus daar lag ik dan. Me myself and I, op de bank. Ik kon niet anders dan naar binnen keren en mijn innerlijke draken onder ogen komen. En terwijl ik langzaam aan herstelde, door het nemen van veel rust en zo de signalen van mijn lijf weer begon te begrijpen door er in de stilte naar te luisteren, kwam plots de hele wereld abrupt tot stilstand. Het was maart 2020.
 
Woest was ik in eerste instantie! Hoezo gebeurde dit?! Nét nu ik weer een beetje aan het opkrabbelen was en er weer op uit kon trekken?! Alles op slot en naar binnen kerend?? JA HALLO! Dát proces had ik zojuist de afgelopen 2 maanden in mezelf al doorgemaakt en ik was daar echt wel even klaar mee hoor! Ongelooflijk hoe het leven gewoon maar doet waar het zelf zin in heeft…
 
Mooi he, hoe ons hoofd in eerste instantie aan het roer staat en het allemaal zo goed denkt te weten. Doordat ik de periode daarvoor flink met mijn eigen binnenwereld bezig was geweest, zag ik al snel in dat wat zich nu in de buitenwereld openbaarde in feite datgene was waar ik mij de afgelopen 2 maanden innerlijk mee bezig had gehouden. En hoe vervelend ik het ook vond, ik had op dat moment gewoon wéér heerlijk de tijd om het allemaal nog eens goed te doorvoelen. En het was nodig.
 
Want ik ik voelde me boos. Pislink was ik! Ik voelde me niet gezien, niet gehoord en ik dacht écht dat de wereld gek geworden was en met iedereen onder 1 hoedje speelde om mij het leven zuur te maken. Door naar binnen te keren en te luisteren leerde ik inzien dat ik niet boos was op de wereld om mij heen, maar dat ik boos was op mijzelf. Dat ik mij na jaren van persoonlijke ontwikkeling nog steeds niet helemaal goed durfde te verbinden met mijzelf en durfde te vertrouwen op dat wat er is, goed is. Dat het leven er vóór mij is, in plaats van tégen mij. En dat ik door deze hardnekkige overtuiging en imprint nog steeds onvoldoende luisterde naar wat er diep binnen in mij eigenlijk gezegd werd. Dat de stem van mijn hart zich nog steeds liet overschreeuwen door de stem van mijn hoofd.
 
Dat was de diepliggende boodschap eronder. En nu, eenmaal aan de oppervlakte zichtbaar, kon ik ermee werken. Vanuit liefde en compassie. Met vallen en opstaan. De situaties die langs kwamen om mee te werken waren echt niet allemaal heel leuk en fijn. Sommige waren uiterst pijnlijk en raakten hele oude en intense gevoelens aan van verdriet, er niet toe doen, afwijzing, eenzaamheid. Alleen het diepgewortelde gevoel van ‘alles is tegen MIJ’ kon ik steeds meer laten Zijn. Ik kon het waarnemen, voelen en daarmee werd het steeds een beetje zachter en zachter en zachter.
 
In de jaren die erop volgde leerde ik om meer en meer op mijzelf te vertrouwen. Op dat wat ik van binnen voelde, ik er ‘gewoon’ kon laten zijn. Dat ik het niet meer weg hoefde te stoppen en mij niet hoef aan te passen. Dat ik goed ben zoals ik ben. En zo herstelde ik voor mijzelf stapje voor stapje de belangrijkste verbinding die je kunt hebben en die er in het Leven is: de verbinding met Jezelf.
 
Ondertussen is het 2023. Het jaar waar ik in januari 45 ben geworden. Het jaar waar ik in februari mijn praktijk gevestigd heb. Het jaar waarin ik aan het ontdekken ben. Aan het SPELEN. Aan het plezier maken en het spelenderwijs ontdekken en zo onderzoeken wat wel en wat niet bij me past. Gewoon. Door te DOEN!
 
Glimlachend verwelkom ik datgene wat er naar me toe komt, met open hart en armen. Soms nog een beetje hoofdschuddend als ik er achter kom dat ik toch nét weer even te snel ben geweest met iets de wereld in te willen zetten. Dat mijn gevoel er eigenlijk al heel duidelijk over was maar dat ik het stiekem toch gewoon erg graag wilde en vroeg aan mijn gevoel om dan maar even te wachten….😇
Het is dé tijd van het innemen van mijn plek, van het varen van mijn eigen koers en te voelen, innerlijk te wéten, dat ALLES, maar dan ook echt ALLES, bedoelt is te gebeuren zoals het bedoelt is te gebeuren. Op de juiste tijd. Op het juiste moment. En dat het enige wat daar echt voor nodig is, is daarop durven Vertrouwen.
 
Ik wens je veel mooie nieuwe In-Zichten en Innerlijke Wijsheid toe.
 
Claudia Sanna – Implicare 🌱